Rozdział XV "Uciekaj!"

*Liv*
Po filmie wraz z Tomem odprowadziliśmy Annę do domu.  Mieszkała zaraz przy kinie.
- Musimy porozmawiać. - zwróciłam się do niego, gdy zostaliśmy sami.
- Co jest? - spytał niewiadomy połowy z dzisiejszych wydarzeń.
- Bo w autobusie...- zaczęłam,  a on chyba odruchowo złapał się za policzek. - Bo tam była Roxanna.
-Acha,  co z tego? - zaśmiał się Tom.  Bardzo sztucznie.
- Bo ona i jej przyjaciółka mają jakiś plan.  No wiesz,  aby cię zniszczyć. - powiedziałam,  a on zaśmiał się jeszcze raz,  tym razem tylko po to by zamaskować jakieś uczucie.
- Stać! Ręce do góry. - krzyknął ktoś za naszymi plecami. Popatrzyliśmy na siebie i przyśpieszyliśmy krok. - Nie słyszycie? - spytał ten sam głos,  a po chwili usłyszałam jak ktoś za nami biegnie.  Tom popchnął mnie gwałtownie w bok i krzyknął "Uciekaj!". Zamaskowany mężczyzna rzucił się na Toma ,  który jeszcze raz krzyknął do mnie to samo. Kurcze,  że też byliśmy w tej ciemnej uliczce prowadzącej do mojego domu. Wskoczyłam na drzewo, ułamałam kawałek gałęzi i pobiegłam w kierunku miejsca napaści.
- O Boże! - szepnęłam.
*Anna*
Jak fajnie,  że się wszystko zaczęło układać. Pogodziłam się z Liv... O! Właśnie dzwoni! Tylko gdzie jest ten telefon.  Piosenka Blank space , ustawiona do jej kontaktu cały czas dzwoniła,  a ja już przerzuciłam większość moich ubrań. Na chwilę muzyka się włączyła,  ale zaraz potem znowu zagrała. "Chce mi powiedzieć coś ważnego" , przeleciało mi przez myśl. Już wiem! Olbrzymim krokiem pokonałam odległość między mną a biblioteczką. Tak jak myślałam telefon służył za zakładkę w książce ostatnio przeze mnie czytanej.
- Halo! -krzyknęła Liv,  ale mój telefon właśnie się rozładował.
- Ughh! - warknęłam sama do siebie i- Gdzie jest ta głupia ładowarka!
- Coś się dzieje? - usłyszałam z dołu krzyk mojej mamy. Ruszyłam po schodach na dół z telefonem w ręce.  Niestety moja zwinność i szczęście opuściły mnie w tak ważnej chwili.  Telefon rozbił się o stopnie schodów. Mama zaraz zobaczyła ten nieszczęśliwy wypadek.
- Trzeci w tym miesiącu. - z nie zadowoleniem stwierdziła mama.
- Eh,  tym razem nie musimy kupować nowego...- powiedziałam,  wiedząc że mama i tak powie:
- A jak ja będę się z tobą kontaktować? - wymusiła uśmiech i kiwając głową udała się do kuchni.  Ja również niezadowolona wczołgałam się na piętro i mijając sypialnie mojej mamy,  weszłam do mojego pokoju . Usiadłam na łóżku,  wyjmując słuchawki z szafki nocnej.  Niestety przypomniałam sobie o wypadku na schodach.  Wyciągnęłam książkę z biblioteczki i pogrążyłam się w lekturze.
*Roxanna*
-To było świetne! - śmiałam się już od godziny.
- I ta dziewczyna! - wybuchła śmiechem Alice.
- Co planujesz dalej? - spytałam bardzo ciekawa odpowiedzi mojej przyjaciółki.
-Mój plan już trwa.








**********
Czytając ten rrozdział odczuwam lekki niepokój.
Nie wiem co o nim myśleć.
Całuski Marianna